വിജനമായ കടല്‍ തീരം, ശാന്തമായി കരയിലേക്ക് കയറിവന്നു സ്വയം ഇല്ലാതാകുന്ന തിരമാലകള്‍, ഇളം കാറ്റിന്റെ മനോഹരമായ തലോടല്‍, കാര്‍മേഘത്തിന്റെ കറുത്ത പാടുകള്‍ പൊടിപോലുമില്ലാത്ത ആകാശത്തില്‍ പൂര്‍ണചന്ദ്രന്‍...
ഇത്രയേറെ മനോഹരമായ ഈ രാവില്‍ ഏകനായി ഞാന്‍ ഈ തീരത്ത്. പക്ഷെ ഇവയൊന്നും എന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളെ ഉണര്തുന്നില്ല. ഏകാന്തത. ഏകാന്തതയുടെ ഭീകരത എന്നെ വല്ലാതെ ഉഴറ്റുന്നു. ആര്‍ത്തലക്കുന്ന തിരമാലകളെപ്പോലെ, ചുഴലിക്കാറ്റില്‍ ഉലയുന്ന വന്മരം പോലെ ഞാന്‍ ഉഴലുന്നു.
ലക്ഷ്യമില്ലാതെ ഓടുന്ന എന്റെ കണ്ണുകളിലേക്കു ഒരു അവ്യക്ത രൂപം. നിലവെലുച്ചതില്‍ വ്യക്തമല്ലാത്ത ദൂരത്തിലാണ്. അനക്കമുണ്ട്. അതെ ആ മനുഷ്യരൂപം എനിക്കരികിലേക്ക് വരുന്നു.
വളരെ പ്രസന്നയായ ആ പെണ്‍കുട്ടി എനിക്കുനേരെ വരുന്നു. ഞങ്ങള്‍ തമ്മിലുള്ള അകലം കുറഞ്ഞു വരുന്നു.
ഏകാന്തതയുടെ തടവറകള്‍ തകര്‍ത്ത് എന്റെ മനസ്സ് ഈ സുന്ദരമായ ലോകത്ത് സ്വാതന്ദ്ര്യം പ്രക്യാപിച്ചു. തിരമാലകൌടെ കുശലവും, ഇളം കാറ്റിന്റെ തലോടലും, കൌമുദിയുടെ കുളിര്‍മയും... എല്ലാം, എല്ലാം ഞാനനുഭവിക്കുന്നു.
അവള്‍ എനിക്ക് തൊട്ടുമുന്നില്‍ എത്തിയിരിക്കുന്നു, പക്ഷെ ആ കണ്ണുകളുടെ ലക്‌ഷ്യം എന്നിലേക്കല്ല. അവള്‍ എന്നെയും കടന്ന് പോവുന്നു. വിധൂരതയിലേക്ക് മറയുന്നു.
No comments:
Post a Comment